شکل رایج هیپنوتیزم عموما به این صورت است که شخص ابتدا به ریلکس بودن عضلات خود پرداخته و سپس دستورات به خواب رفتن به او داده شده و تصویرسازی های ذهنی مختلفی را هم انجام می دهد تا عمق خلسه اش بیشتر شود. به جز این حالت، روش های بیشمار دیگری برای القای خلسه و قرار گرفتن در شرایط هیپنوتیزم وجود دارد که در این پست به برخی از آنها اشاره می شود:
– روش پیکمان:
در این حالت به سوژه گفته می شود که بایستد و سپس دست هیپنوتیزور روی شانه چپ فرد قرار داده میشود و با دست دیگر یک شی براق در فاصله ده سانتی متری صورت سوژه نگه داشته می شود تا به آن نگاه کند و تمرکز فکر ایجاد شود. علاوه بر آن نیز چشمان سوژه خسته شده و کم کم بسته می شود. به دنبال آن تلقیناتی همچون بخواب….تو به خواب عمیق می روی هم گفته می شود.
– روش فاریا:
مرز رویا و جنون خیلی باریک است، آن‌قدر باریک که همه رویاهای زیبای ما که برایمان نوید بخش زندگی است می تواند تله ای برای نابودی مان باشد. تله ای که با فاصله گرفتن از دنیای واقعی در آن می افتیم و شاید دیگر هیچ وقت نتوانیم از آن بیرون بیاییم. به اینها بیماران اسکیزوفرنیا می گویند؛ آنهایی که نمی توانند مرز بین خیال و واقعیت را تشخیص بدهند، چون دوست ندارند زشتی های این دنیا را باور کنند. دوست دارند در دنیایی زندگی کنند که در آن خوشبخت هستند و راضی. دوست ندارند کسی اذیتشان کند و اصلا دوست ندارند زمین بخورند.
هیچ حس خاصی مرتبط با هیپنوتیزم وجود ندارد.
اما برخی احساساتی وجود دارند که هنگام هیپنوتیزم متوجهشان می شویم که در این مقاله در باره آنها صحبت خواهیم کرد.
این را بدانید که حس هنگام هیپنوتیزم در برخی از افراد ممکن است از بقیه متفاوت تر باشد.
شاید شخصی کاملا برعکس دیگری احساس کند.
